Un dal vun Hȩben full de Snee, op Pȩr un Minsch de Släg’,
Blank war dat Moor un witt de Geest, un blödi warn de Stȩg’.

De Buern schregen: stȩkt de Pȩr un schont de Rüterknechts!
Un sprungn barfot mit Kluwerstöck un slogen links un rechts.

Un reten inne Gröben dal un störtten se in Slamm,
Bet Minsch un Veh sik drängn un drungn all langs den smallen Damm.

„Nu wahr di Garr, de B u r de kumt!" he kumt mit Gott den Herrn
Vun Hȩben fallt de Snee heraf, de Floth de stiggt vun nerrn.

Un wit ut alle Dörpen hȩr kumt Hölp un frischen Moth:
„Nu schont de Pȩr - de ridt wi noch - un slat de Rüters dot!"

In Slick un Slamm sack menni Herr, de sunst op Siden leeg,
Int Swinmoor liggt nu menni Een, de harr en golden Weeg.

Keen Nam so grot int Holstenland un nich in Dännemark,
Dar ligt se nu ahn Krüz un Steen, dar liggt se ahn en Sark.

De Garr de full mit Junker Slenz, so grot un stolt se weer,
De lange Reimer Wimerstȩd, de keem un steek em dær.

Mit nauer Noth, in Angst un Sorg keem König Hans dervan;
in Möldorp leet he Beer un Win un Bradens inne Pann.

Dat gev en Fest! na Noth un Dod, un F r i h e i t weer dat Arf.
Dat mak de Düwels Isebrand un de Dusentdüwelswarf!