Wo de Düütsche sik tröösten don deit

Wo bös un schlicht to låben
de heel oll Welt mi dücht,
holl du dien Kopp man båben!
Dat is nich heel so schlicht.
Un kümmt dat ok mit Hupen
un gütt ’t as ut ’ne Bütt -
denk nich gliek an ’t Versupen,
denn woans is dat nütt?

Een Troost möt ümmer blieben,
de is bi allens bi,
de Grappen to verdrieben,
mien Sœhn, den mark du di
De helpt dörch Sump un Pütt wech
schlääpt œwer Sorch un Pien
grot vörnähm Lüd un lütt wech,
dat kunn väl leeger sien!

De een friecht sik ’n Dråken,
sonn dœmlich

SchuchtelSchlampe

ran,
de nich mal Grütt kann kåken,
keen Koh nich melken kann;
ehr Kätels stött s’ un

SchåpensTiegel, Pfannen

,
ehr Pött schmitt se intwei,
verbrennt ehr iesern Gråpens
un frett un drinkt för drei;

Mein Jes’, wat ’s dat för ’n Bullern!
Mein Gott nee jå, wat ’n Wief!
Ehr Oll, de treckt sien Schullern
un höllt sien Uhren stief;
he löppt in ’n Acker rümmer;
»Nee ik verdrœch dat schlicht,
dat trööst mi man noch ümmer,
dat se keen Kinner kricht!«

Den annern sien lett döpen,
all Johr siet elben Johr -
dat is jå to’m Versöpen,
to’m

TelgenErhängen (Telg: Ast)

is ’t, nich wohr?
He œwerst säd bi dat Ägen
to sien Feldnåber: » Fründ,
dat ’s noch ’n Glück von wägen,
dat dat keen Twääschens sünd!«

Dor hett sik wän de Knåken,
as ut dat Fack he schöt,
to Matsch un Maus terbråken -
he brök sik beid sien Föt;
doch weet he sik to fåten
»Dat ik nich fuurts dat Knick
mi up ’e Städ afschåten,
dat is een wohres Glück!«

Noch een, de har ’n Jungen,
de stöhl un

schulenloepschwänzte die Schule

;
de wier in ’t Wåter sprungen
bi ’t Schwemmen un versöp.
De Oll is ganz bedråpen,
doch fött he sik un röppt:
»jå, wier he nich versåpen,
se har’n em sacht noch köppt!«

Peter Hansen

Die niederdeutsche Literatur

Texte online

John Brinckman

Wo de Düütsche sik tröösten don deit