Schreibung:
Erstdruck 1859 〉〉 Erstfassung mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Schwart Ilsch
se har’n achter ’n Tun mi funnen
vör sösstig Johr bi den Knüppeldamm
to Nacht in de Niejohrsstunn.
Weck sech, ik heff in Lief keen Hart,
un weck, ik heff keen Seel:
Mien Hor, dat is so gnäterschwart,
un mien Hut so ruuch un gäl.
All sech se, dat mien Håsenschoort,
de hett mi Satan küsst,
un mien Pierdfot måkt dat åpenbor,
wat ’ne Hex ik wäsen müsst.
Un geiht in Hus un Hoff dat schlicht,
denn wier Schwart Ilsch nich wiet:
Un wo een Kind de Bräunhoost kricht,
dat böd Schwart Ilsch de Titt.
Un wenn nå dat oll got Recht dat güng,
wat de oll got Tiet se nennt,
wo dat Amt sik noch de Hexen füng,
denn har ik lang all brennt.
Un kåm ik wo een Dör vörbi,
denn schellt mi Olt un Jung;
mit Steen dor schmieten de Gören nå mi
un steeken ut de Tung.
Hür! Wo de Meihers un Binners schimp’,
wat ik hier Ohren läs, -
un ik heff noch nüms keen Hor nich krümmt,
un ik meen mit nüms dat bös!
Mi steiht dat Hart, mien Blot dat früst,
mi grääst dat in mien Seel,
as ob ik mi sülfst verfluchen müsst,
as har ’k an Gott keen Deel.
Ik weet, dat möt wo schräben ståhn,
von ’ne Witfru ward ’t vertellt,
de is ok Ohren sammeln gåhn
up sonn grot Weitenfeld;
Dunn is de Herr von ’t Feld dor kåm’,
de seech ehr an ehr Not,
de hett se in sien Hus upnåhm’ -
un dunn wür allens got.
Een grot un mächtig Mann kenn ik.
Dor ’s ümmer Aust bi den,
un mit sien Seiß dor meiht he sik
sien Kuurn mit eegen Hänn’.
Ik wull, he geef mi nu Gehür,
ik güng giern mit em lang, -
måkt he ok man an de Kirchhoffmüer
mi ’n Lock mank ’t Nettel mank.