Schreibung:
Erstdruck 1859 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Dor achter dat Holt wåhnt
’ne lustig Oort Lüd;
låt ’s Åbends denn bring’ se
ehr Middach to Füer.
Ehr Måndach, so sech se,
geiht Dingsdachs ierst an
un de Fru drächt de Büx,
un de Pie drächt de Mann.
Dat Wief kann nich håken,
de Kierl mach nich neih’n;
un bi se geiht de Sünn up
nich ihr as Klock teihn.
Se nähm’ nicks nich för sik,
denn so schleit se nicks fähl –
un ehr Pött sünd åhn Henk
un ehr Emmers åhn Seel.
Un fängt dat an to frier’n
denn is ehr Holt all;
un as de Koh dot wier,
dunn so flickten s’ den Stall.
För ’t Hungern dor heww’ se
man oft ’ne drööch Köst,
doch ümmer ’ne Buddel
vull Schnaps för ’n Döst.
Von Stäwels dor holl’ se
tohop man een Por
un låt’ viermål döpen
allmål in dree Johr.
Un wenn dat viert rund is,
denn so warr’n dat ball söss,
un ’n Kamm heww’ se nich –
wän kämmt Håsen un Vöss?
2.
»Krischaning, mien Sœhning,
de Sünn schient all buten!«
»De Mand is dat, Möding!
De schient dörch de Ruten.«
»Krischaning, mien Sœhning,
ståh up un böt Füer!«
»Ach nee, mien leef Möding!
Dat Holt is so düer.«
»Krischaning, mien Sœhning,
måk flink un hål Wåter!«
»Ach nee, mien leef Möding!
Dor sitt de Bukåter.«
»Kumm ruter, ruter Krischaning!
De Koh schast du melken.«
»Ach! Dat hett noch Tiet nooch,
ik hür s’ noch nich bölken.«
»Na, måk mi nich bös hüürst!
Ståh up nu in Goden!«
»Ik do dat nich, wat büst gråd
man mi dat anmoden!«
»Ach, Krischan ik heff jå
de Gicht in de Knåken!«
»Un ik har in Drom mi
so däächten verschlåken.«
So streden s’, so leegen, leegen s’,
so leegen s’ un streden,
un as de Klock twölf schlööch,
dunn so måkten se, s’ Fräden;
Dunn säden sʼ: »Wat will wi
so sihr üns bedröwen –
wi kœn’ jå man leewerst
bet morrn fröh töwen!«
3.
»Geiht nicks œwer Rennlichkeit!
Dat is mien Läben,
dat kricht mit ’n Titt een,
dat lett sik nich gäben;
dat steckt in dat Blot,
un dat lett sik nich lihr’n,
een mach noch so väl sik
un noch so dull bier’n
Dat hett all keen Schick nich,
wän dat nich is gäben;
geiht nicks œwer Rennlichkeit,
dat is min Läben!«
De Ollsche, de wüsst dunn mal
üm sik to griepen!
Se måkt sik von Krümmstroh
een mächtiges Wiepen;
Se hålt ut ’en Pohl sik
een Emmer vull Wåter
un säd to ehr Gören:
»Nu låt dat Gesnater!«
Dor müssten de Jungs all
un Dierns all sik schuben
samst Kåter, Hohn, Schwien, Gos
ut Kåmer un Stuben.
Dunn nehm se dat Wiepen
un füng an to bösten
de Såhl un de Båhl,
Däl, Stänners un Pösten.
Se reef un se schrubbt,
se wischt un se schüert
dat Schapp un den Kätel,
Pott, Schåpens un Büürd.
Toletzt noch dor kreech se
ehr Bessen un fäächt sik
´n, den Disch af twee-, dreemål
un huchelt un hœcht sik:
»Geiht nicks œwer Rennlichkeit!
Dat is mien Läben,
dat kricht mit ’n Titt een,
dat lett sik nich gäben;
Nåst bröcht se de Müll all
herut up ’e Korʼn –
dor was ünner Fett
för dree Johr de heel Gor’n.
4.
De Ollsche de güng
in de Eeken un Böken;
holtin güng se, Lilgen –
kunfalgen to söken.
Se fünn se un wünn se
un bünn se mit Klugen
von utrappelt Strümpschächt -
so nährig sünd Frugen.
Nu hett se ball nooch,
un nu lett se dat Plücken,
ehren Korf up ’en Arm
un ehr Kiep up ’en Rücken.
Se drööch in de Kiep
ehren lüttsten Krabåten;
se har väl to leef em,
un se kunn em nich låten.
De Kiep har keen Deckel
dor keek he herute,
twee blanke Schläpkatten
de har in sien Schnut he,
»Nu bören wi Schillings,
nåst köp wi üns Stuting:
denn kriechst du ok af wat
mien Seeling, mien Puting!«
So humpelt to Stadt
mit den Korf un dat Gör se,
un süh eens! Fief Schilling
de kreech se, de bör se.
Man, ach! Vör de Bod
kreech se wedder ehr Nucken,
verdeed se, versöp se
mit eens ehr por Plücken.
Dunn tummelt nå Hus se
den Öwer bi ’t Wåter;
dor schöt ut de Kiep ehr
herut de Krabåter
Se seech em koppheister
in Wickeln un Bündeln
den Öwer hendål
mit Geblarr rünner tründeln.
Se seg em koppheister
Koppheister so schöt he
in dat Wåter herünner
un spaddelt un blubbert,
as ob schwemmen kunn he.
Dunn juucht se un kriescht se
un süng dörch ’e Näsen:
»Jung Lüd, de will ok jå woll
lustig eens wäsen!«
5.
Se seten un hukten
tosåm up twee Hükers
un bünnen to Bessen
Barkriesers un Strükers.
Se legen so dull un so
wiss in de Sälen –
de Schweet schöt ehr druppwies
heraf up ’e Dälen.
»Nu fählt üns man, Moder,
noch fief an twee Stiegen!«
»De will wi woll, Våder,
de will wi woll kriegen!«
»De Bessen, de drääch’ wi
nu morrn nå den Möller;
Brot kriech denn in dat Schapp wi
un Tüffken in ʼn Keller!«
Dor würrn se s’ so lustig,
dor müssten s’ eens tüllen,
dor deeden de Oll un
de Ollsche sik beknüllen.
Dat Wäder was rusig,
de Winter was buten;
dat trock dörch de Stänners
un Sålen un Kluten.
»Ach, Våder, wat früst mi!
Herr Je wat dat kolt is!
Dat ʼs leech, wenn een olt is, ’s
un denn dor keen Holt is!«
Nich lang, dor füng ok
de Oll an to stœhnen:
»Ach, Moder, mi schüddn
as koll Feewer de Tähnen.«
»Ach, Våder! Wat nœlst du,
wat helpt dat Besinnen
wenn ener man recht söcht,
de ward woll wat finnen!«
Dunn söchten s’, dunn fünnen sʼ –
ehr Bessen de steeken
se rin nå de Aw’,
un de brennten as böken.
Dunn säden sʼ: »Dat ʼs kolt,
un de Deuker mach frieren –
de ierst Not, de schlimmst Not,
de möt een sacht kieren!«
6.
Se schüll em ʼne Bütt,
un he schimp ehr ’n Dråken;
dunn keem’ se wedder
sik beid up ’e Knåken.
He greep nå de Rung
un se nå den Spåden,
un dunn güng de Fohrt los
dor günt bi den Kåten
He schlööch dunn den Gräwer
swippswapps ut ’e Fuust ehr;
grön wür se vör Iewer,
kort wür dunn de Puust ehr,
Tosprüng se, s’ toföt se,
luthals kriescht un rort se,
rut reet ut den Poll em
twee Fuusten vull Hor se.
So nüschten se beid sik
herin in ´den Gråben,
he båben, se unner;
he unner se båben.
Se kriescht as ’n Schwien,
dat de Schlachter hett stäken;
he bölkt as ’n Bull,
den de Hüürn se afbräken.
Schultvåder, de is dunn
vörœwer dor kåmen,
»Wo«, röp he, »wat sünd de
all wedder tosåmen?
Wat nüschen all wedder
se dor an ’e Ierd sik?
An sonn leddig Röp,
je dor bieten de Pierd sik.
Wat schüll wi se stüern,
wenn dorto keen Not is;
wi weet dat jå all,
wat in ’n Hunn’stall keen Brot is.
Denn låt se, låt se –
dor ’s nicks an gelägen!
Pack schleit sik, Pack ward sik
woll wedder verdrägen!«