Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Sien Våder was Scheeper
un hungerharkt se nåsten von Drüddels sik vull;
ierst knütt he un knütt un de Schåp hödd’ hei blot,
man nåsten dor hödd he den Junker von ’t Got.
De Oll de was Scheeper; den Scheeper sien Sœhn
de mett nu nå Lasten sien Kuurn up ’n Bœn;
de hett nu dat Got un har friecht ’ne riek Brut, –
wo bölken de Drüddels to Hals em nu rut!
De Oll de was Scheeper un drünk man ’n Schluck, –
de Sœhn de måkt nu mit Schampanjer gluck, gluck!
un Jochen, de Riedknecht, de möt nu so don,
as wier sien Herr Junker un wür ball Baron.
Nu hetzt he tohopen dor mit de Nobless
parforce mit Hunn’ un Pikürs de Vöss,
un nachts denn so hetzt he dor mit sei in ’t Spill
sien Våder sien Vöss mit Spadilj un Manill.
Nu labbert un lickt he, wo jichtens he kann,
an jede verrustet oll Wappen sik an;
nu ritt mit de Junkers un führt he to Stried’, -
man Schåplüs de hett he noch ünner sien Sied.
To Landdach dor lüdd he nu mit an den Strang,
doch is he nich Klöppel, nich Klock un nich Klang;
de Oll was so klok, un de Jung is sonn Åp, –
de Våder was Scheeper, de Sœhn is een Schåp.