Schreibung:
Erstfassung 1859 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Ollendeel
lütt Kåmer bi den Buern,
nich œwerschråch, nich œwerväl -
up ’t Johr söss Schäpel Kuurn.
Ehr Mann is dot, ehr Sœhn is dot,
beid ünner eenen Steen;
keen Kindskind ward bi ehr noch grot,
se sitt nu ganz alleen.
Se sitt un spinnt, se spinnt un sitt,
ehr Finger is half låhm;
ehr Fäut dor will ’t nich recht mihr mit,
sei breckt woll ball tosåm’.
Man åbends, wenn dat schummern ward,
denn hinkt se vör ehr Dör,
denn rööcht sik wat, denn rööcht sik dat,
as wür se jung, in ehr.
Denn führt de Post dor lang de Stråt,
dor achter bi den See;
denn måkt Schwåger sik paråt,
un dörch dat Holt blåst he.
Dat klingt so söt, so eegen jo
as Sang un Örgel her;
so nipp hüürt denn de Ollsche to,
as blös he man för ehr.
Un wenn toletz dat Huurn verstümmt,
denn kickt se nå de Stiern,
wo een bi een heruter kümmt,
dat süht se gor to giern.
Un wenn een Stirn vunʼn Häben föllt,
denn föllt he ehr in dat Hart;
wiet ward ehr ’t as de ganze Welt,
hell as ’ne Altårkart.