Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Sien Hor was gäl
wat se sien Brut sien mücht,
dunn tröck se ehr Mund to ’ne Pünt un säd:
»Du wierst mi gråd de Recht!
Du hest nich Hus un du hest nich Hoff
un du sühst nå nicks nich ut, –
Dien Hor is so gäl un dien Fuust so groff,
sök di man ’ne anner Brut!«
»Mien Fuust, de is groff un mien Hor, dat is gäl,
un as ik bün, so bün ’k, -
man ik holl von di so väl – so väl,
as ’ne Lewark von ehr Flünk.
Du büst mien Ierst, un du bliffst mien Een,
wenn du mi ok von di stöttst;
du hest mi süss nich so stur ansehn,
man dat du ’t nu vergettst.
Un Hus un Hoff is all recht got,
dat geiht so wiet, as dat geiht –
doch sööch noch keen an de Hungerpot,
de wat don kann un wat deit.
Mien Hor, dat ’s gäl un mien Fuust, de ’s groff
un ik heff, wat een hebben möt,
de flinkste Hand up ’n ganzen Hoff
un ’n still un tru Geblöt.
Ik weet woll, wän di dien Kopp verdreiht,
de kricht di noch heel in de Schnär!
Wenn dien Sünn hüt noch so grell schienen deit,
dien Storm kümmt morrn achterher.
He kricht di, he is dor an nåh dån,
wat büst du blind un dull!
He is all ’n half Stiech Dierns någåhn
un måkt sacht dat Stiech noch vull!«
»Gåh du man hen, wo du henhür’n deist,
ik weet woll, wat ik weet;
mien Schatz, den mach ik aller-allermeist,
un dat ’s gliek got, wo hei heet.
De kricht tokåm’ Johr sien Vadder sien Städ,
wenn de Schwœlk ut ’t Nest ruter kickt,
de kümmt von de Soldåten her
un weet woll, wat sik schickt.
Schnack du so klok as du machst un wist,
de Såk steht nich so schlimm;
gåh du man hen, wo du herkåm’ büst,
du schnackst mi doch nich rüm!« –
Dor schweech he still un säd keen Wuurt,
still har he ’t an sik nåhm’
un tröck œwer dat grot Wåter fuurt
un is nich wedder kåm’.
Mariek, de wüsst woll wat se wüsst,
hell scheen un heet ehr Sünn;
se küsst ehr’n Schatz un stråkt un küsst,
so väl se mücht un künn.
Un as dat Frühjohr keem dunn ran
un dat Sommer worn wier, –
dunn geef s’ em all, wat een gäben kann,
mihr as ehr Hart, väl mihr.
un as se em har gäben all,
un de Schwœlk ruter keek ut ’t Nest,
dor har he nooch, un Knall un Fall
is up un fuurt he wäst.
Ehr Finster, dat stünn up männig Nacht,
ehr wür so weh, so weh. –
De Wind, de stött dor rinner sacht,
man wän nich keem, wier he.
De Wind, de schlööch de Stoppel schwart
mit scharpe Hågelschwäp;
de Wind, de schlööch ehr in ehr Hart,
dat Trån in dat Ooch ehr löp;
de Storm, de schlööch mit sien Hågelseiß
toschann’ ehr schönes Kuurn –
de Storm, de reet ehr de Ros ut dat Hor
un eet ehr man Duurn.
So seet se in ehr Kåmer dor
un weent un stœhnt un säd:
»Wat de anner sprök, is worn nu wohr,
mien Storm, de kümmt achterher;
sien Fuust was groff un sien Hor was gäl;
he har, wat een hebben möt, –
een Hart vull Leef, ’ne ihrlich Seel
un ’n still un tru Geblöt!«