Lünk un Gälgösch

- Jung’, schmiet nich mit Steen un

StrünkStrunken

Hier vör mien

SchündörScheunentor

up de

LünkSpatz

.
Un up de lütt

GälgöschGoldammer

!
Wat du för’n ollen Racker büst!
Sühst nich, wat de arm Vœgel

früstfrieren

?
De sünd ok Blot un Fleesch.

Du hest to Hus de Schöttels vull,
Du

frettstutfreten - aus-, leerfressen

Dach in DachTag für Tag

ut för dull
Un

premststopfst

di vull dien

MåchMagen

; -
Gälgösch un Lünk wat hungert de!
Ehr Disch licht unner Ies un Schnee, -
Dat geiht ehr gor to

schråchkümmerlich, ärmlich

.

Ehr Tiet is hart, ehr Winter düer,
Dat geiht ehr as de

Pracherlüd[praxə’ly:ə] Bettler

,
Gliek vun’e Hand to Mund.
Un wenn een

WeitkuurnWeizenkorn

von de Däl
Ok rut eens flücht, dat is nich väl
Un dat is giern ehr günnt.

Kumm her! Do nimm diss Hand vull

Ohr’nÄhren

dräächtrag

s’ ehr achter in ’n

GoornGarten

.
Un wäs doch eenmål klok!
Dat is ’ne schlichte Wirtschaft man,
De Käuh un Schåp

dörchfoderndurchfuttern

kann
Un nich ehr Lünkens ok. -

Die niederdeutsche Literatur