De Mand vekrüppt sick in de Dak; Dat leggt dwaß voer den Ekenkamp So witt sick dal all up de Brak, Un rusig is dat, kolt un damp. Min Knaewel sünd binaut un klamm; Dat blößt scharp up de apen Rüm, Dal föllt mi Stal un Sten un Swamm, Un stiw un dow sünd mi de Düm. Doa achte, wu de Heben kimmt, Up de nakt Haidbarg doa de Schin – Wat doa up ens so glummt un glimmt ... Dat kann doch nich de Sünn all sin? Weg is ’t! Nu treckt dat gneteswart Heruppe, as würr ’t werre Nacht; Ne, wu dat Were enmal narrt, – Wen harr nu woll an Sne noch dacht!