Denn flüggt blot de oll Negenmür
Ganz sachting na di ’rup,
Sitt baben doa in enschen furt,
Un ob den helen Dag dat durt,
Un lurt un kickt un kickt un lurt
De lütt Grotjoechings up.

Denn slickt de Voß sick na di ’ran,
Sacht, as de Dew dat don,
Un fangt doa still to kratzen an
Un gröfft ’ne Kul, so flink he kann,
Un purrt dicht bi di, oll lütt Dann,
Sick in sin stalen Hon.

Nast plückt din Nadels sick de Wind
Un streugt se dörche Wold; –
As harr se dinen Dot di günnt,
Krüppt denn de Arre hen, de blinn’,
Wu du so lang hest stan, un sünnt
Sick achte ’n Poggenstol.

Min arm oll lütt Dannboemeken,
Un is doa goa ken Gnar?
Büst noch so jung un smuck un schoen,
So oarig büst du antosen,
So drall un stur, so frisch un groen, –
wu schar üm di, wu schar!