un Päpernœt ok, denn de Rauh schmeckt söt
nå jeder Lust un Arbeit, un de Schlåp –
sonn wissen Schlåp, de nicks von Dröm afweet,
in den keen Muurd een ’n ritt un keen Vergåhn,
dat di togliek in ’t Hart un in dien Kopp stött –
de is nå ’n schweren Dach de schönste Gåf.


Dat ward all schummern ünnen in de Grund;
de hellgrön Dreesch lett sik heel brun all an,
un von de Rägel nå dat Dörp hen licht
de Fotstiech dwass dor œwer wech, gråd as
sonn lang gäl Fåden von utrappelt Wull.
De Käuh sünd afmelkt all all un licht still
dor in de Rägel nu un aderkauen;
man de oll schwartbunt Bull steiht noch un schüert
sik an de Rickpost, wo de Bröms’ em stäken,
un brümmt, as wier em süss noch wat nich mit,
as wür upstääds em väl to knapp dat Foder
för sœbn un sœbentig Höft angelsch Veh,
as wier dat in sonn echt oll holsteinsch Koppel
doch so gor un gor to väl mål bäder. -
De Dierns, de gåhn hier dicht all vör dat Dörp
Den Fotstiech dål mit ehr vull Melkendracht;
de blanken Emmers un witt Schörten schien’
hell mank de kröppten Wieren dörch, un hür!
nu hür eens, wo dat lustig schnackt un schnåtert!
De dor so lacht sik, is de dick Karlin,
de dor sonn Pråt hett, de is Preesters Wendelk,
de hett an ’n Kopp sonn grot Mul, wenn de sprääkt,
enn hüürt een ’ne oll dof Fru up ’n Vittel Wägs dat.