dat wieren för em, den Voss, ok bäder Tiden.
Dunn kreech he up de Schau to Güstrow noch
as beste Halfblotrietschlach de ierst Premi;
dunn gellt de Voss sien hunnert Pistolett,
un weck säden, he wier mihr wiert ünner Bröder;
dunn seech Boddien sik dor em noch up an
un har up dat Hor em köfft för Friedrich Franzen.
In ’n Riedstall har sien Rum he dunn för sik,
sien eegen iesern Röp un steinern Krüff;
sien Håwer, de wier schier un schwer, de Halter
von blank witt Ledder un ’ne wåwen Statsdeck
har he, de reckt em œwer Kopp un Uhren;
dat dick leech Enn´ keem œwerst achterher.
De Junker, de har em dat Spatt anräden
bi ’n achteihnföötschen Gråben, de nehm, -
nich eenmål nehm, nee, sössmal achtereenanner,
as he sik vör de Leutnants wull wat wiesen,
teihn Dubbellouisdur gellt noch de Wedd.
Dunn schlögen s’ em in Lehm den kranken Hof
un reben em un stellten em in Wåter;
nåst keem mit gläuhnig Bolten de Pierddokter
un brennt dat Spatt, man œwerst dat hülp all nich.
Dunn tröcken ut den Riedstall se den Voss
un deden in dat tweetbest Spann em rinner.
vör Håk’ un Äch, Messwåg’ un up ’e Reis
geiht nu bi sträken Måt Johr in Johr ut dat,
un wenn dat Wäder wesselt, låhmt de Voss.

De Voss, de kennt den Junker noch recht got;
de is nu gnädig Herr. Dor sitt he jo