2.
»Krischaning, mien Sœhning,
de Sünn schient all buten!«
»De Mand is dat, Möding!
De schient dörch de Ruten.«

»Krischaning, mien Sœhning,
ståh up un böt Füer!«
»Ach nee, mien leef Möding!
Dat Holt is so düer.«

»Krischaning, mien Sœhning,
måk flink un hål Wåter!«
»Ach nee, mien leef Möding!
Dor sitt de Bukåter.«

»Kumm ruter, ruter Krischaning!
De Koh schast du melken.«
»Ach! Dat hett noch Tiet nooch,
ik hür s’ noch nich bölken.«