De Holtwohr hett ’ne Eek afschlån
bi ’n Ambarg dor an ’n Soll;
väl hunnert Johr har de dor ståhn,
un dat he s’ schlööch, hett nödig dån,
se was all holl un boll.

Man mi, mi schleit dat schwer an ’t Hart,
wat nu de Drumm dor licht.
Ik was so in den Bom vernarrt,
mi ward dat vör de Ogen schwart,
dat is ’ne Trån, de sticht.

Mi is, as ob mi nu wat fählt,
as leech mien letzt Fründ dot.
As Jung heff ik mien Spill dor späält,
mien ierst Piep schmöökt un Quäken schwäält
un Ketüffeln brådt to dat Brot.

Nåst dröp mi Wendelk bi de Eek,
wenn ’t an to schummern füng;
dor was dat Moss so dicht un week,
dor seet’ wi dål un klœnt’ un sprök’,
gråd as uns Hart uns güng.