Na, nåt kem wi ok eens an ’t Wuurt,
gråd vör üns letzte Puust;
dunn tröck ik mit as Jäger fuurt,
de Büss, Jung, in de Fuust;
dor kreech wi ok eens Trumf to sehn,
dor künn’ de Rackers nich bedeen’n,
keem wi mit Osten-Sacken
ehr schnurrig up de Hacken.

Dor güng dat eens bet vör Paris,
dor heff wi sʼ wedder luust;
dor langt wi to ok schäpelwies,
dat wier betåhlt, nich muust –
denn wi keemʼ nich as Marrudür,
mit üns güng all dat par Hunnür,
wi wull’ ehr blot wat lihren,
se heet dat revanschieren.

Je süh, dat ’s all nu lang all her,
de Oll is lang all dot;
ik bün Grotvåder an sien Stär
de Appel smeckt noch got!
Un sett sien Bleut ok half man an,
dreecht he dree Tunn sacht, Heinemann,
he ’s fast noch, un sonn Sägen
den kann he rieklich drägen.