Wo oft nich någåhn büst mi –
wat keekst mi an so söt!
In Schummern hest du küsst mi,
mien Hart, dat würr so heet.

Nu sechst, ik schall man lopen,
du harrst mi jo man narrt;
nu lach se all tohopen,
mi œwerst blött dat Hart.

Nu truuch ik wedder kenen –
wen weet, wat he nich lücht!
Nu is mi, as ob ’k wenen,
dot, dot mi wenen mücht.