De däh mit en Knaken en prächtigen Fund.
Da läg he behaglich sik mit an de Eer,
Un pröf, ob wat dran to nagen weer.
Un as he nu leeg un gnauel da so,
Do keem dar en Kreih un seeg em to.
De Winter weer lang mit sien Freeren un Snien,
De arme Kreih mog wol hungerig sien.
Se dreih den Kop so vähl hen un her.
Ick weet nich, ob se ok afgünstig weer?
Mi schien dat, as wenn se sik kloog beleg:
Wo putz ick den Pudel den Knaken weg?
Gedacht un gedahn, - se trippel heran
Un seeg den Pudel recht listig an;
Husch! flog se un hack em op’t swarte Muul,
Man aber de Pudel weer ok nich fuul.
He weer em all wies wur’n, den argen Gast,
Un heel sienen Knaken bedächtig fast,
Wies em de Tähn un struppel de Haar,
Un knurr un mak’n Gesicht as’n Baar;
De Kreih weer aber hier ok nich de Mann,
Den eener so jagen un afnäsen kann,
Se targel un pick em um Poten un Snuut,
De ganze Geduld gung den Pudel ut.
Toletzt do hupp se herum in’n Krans
Un hack em achter in sienen Swans.
Dat weer doch to dull för den armen Hund,
De Kreih de mak et em gar to bunt;
He sprung in de Been in de höchste Wuth,
Un happs herum na den Swans mit de Snuut.
De Kreih har aber dat anners verstahn,
Se har bideß sik den Knaken nahm,
Un flog damit weg in Geschwindigkeit,
Un brög sik den Rov erst in Säkerheit.
In sienen Sinn weer de Pudel so dull,
Doch he kunn bellen so vähl as he wull,
De Kreih sett so schadenfroh sik op en Stack,
Recht unsen Pudel to’n Schabernack;
Da dreih se den Kop un hüpp as’n Floh,
Un „rap, rap!“ reep se den Pudel to.
Wat schull he maken? he schüddel sik af
Un leep to Huus in’n lütjen Draf.