Schreibung:
Original
Original
Alwine Wuthenow
Dei Schippsjung
Wat is denn mien Mohre so trurig hüt west,
Dat ik bruk dei Flüchten, dat ik segg „Ade“,
Dat ik will mal fleigen eens äwer dei See!
Sei kann ’t nich vestahn, dat so lustig ik bün
Blot äwer ’t Vergnögen, ein Schippsjung to sin.
Mien Schweste mag hucken bi ’t Brodschapp as Muus,
Mien Heimath is ’t Water, dat Schipp is mien Huus,
Kann nich doavon laten, geiht ’t god ore schlimm,
Ik dräg as de Schnicken mien Huus mit mi rüm,
Dat geiht jo so liesing, dat geiht so geschwinn,
Drüm is ’t en Vergnögen, en Schippsjung to sin.
Dei Vägel, sei fleigen an ’n Kopp mi so dicht,
Bald stippen sei werrre in ’t Water dei Flücht,
Sei singen mi vör so männiges Leed,
Sei weeten jo ok mit dat Segeln Bescheed.
Un sing ik recht lustig, so stimm’n ’s mit in;
Wat is ’t vöt ’n Vergnögen, en Schippsjung to sin!
Dei Sünn gläuhn des Morgens dei Backen so roth,
Stigt s’ leiwlich un schämlich dei See ut ’n Schoot;
Un danzt sei so lustig ut ’t Water hervör,
Springt in mi mien Hart as en utlaten Jör,
Denn schwenk ik mien Mütz: „Gun Morgen, Fru Sünn!“
Is ’t nich en Vergnögen, en Schippsjung to sin?
Deiht bös mal de See as en kurrigen Hahn
Un lett sei to Höchten de Ferren recht stahn -
Denn is ’t mi, as ob ik noch leiwe sei herr,
Denn duunt sei voneen so witt as mien Berr,
Denn müggt ik woll springen von baben herin
Un juchen: „Wat ’n Leben, so ’n Schippsjung to sin!“
Un kümmt denn dei Nacht mit ehr Mahn un ehr Stiern,
Wue dümmpeln dei all unnert Water so giern
So veel blanke Ogen, so veel blankes Glück
Schwewt twischen twen Heben, wat will mihr so ’n Strick?
Drüm, ob ik ok König eins warden noch künn,
’T is nich so ’n Vergnögen, as Schippsjung to sin.
Drum, Mohre, so ween di de Ogen nich ut,
Du weest, jere Bursch söcht mal sick ’ne Brut;
Un bliew ik jug Ollen recht herzlich ok god,
Dei Sei is de Brut, dei hürt Leben un Blot.
Drüm magst Du ’t man seggen an Varre un Frün’n.
Dat gift kein Vergnögen, as Schippsjung to sin!