Schreibung:
Original
Original
Alwine Wuthenow
Ik möt furt
Nu ward ’t mi tau dull!
Ik kann ’t nich velopen,
So giern ik uk wull!
Un kann ’t nich vefleigen,
So giern ik ok müggt,
Taun Wannern kein Paß nich,
Taun Fleigen kein Flücht.
Ji Wulken, ji weit ’t woll,
Wohen ik giern tög,
Ji Vägel, ji weit ’t woll,
Wohen ik giern flög.
Ji weit ’t, wo deiht jagen
Dat mächtige Wurt,
Wo ’t brennt up den Harten:
„Ik möt furt, ik möt furt!“
Ji laat juch nich hollen,
Ji treckt in dei Fiern,
Doch ik sall woll blieben
Un tög doch so giern.
Bün inspunnt, bliew inspunnt
En ewigen Dag
In ’t nämliche Buurken
Up ’t nämliche Flach.
Un dei nämliche Weihdaag,
Dei oll swarte Krei,
Kümmt alldag un frett mi
Dat Hart so intwei.
Un Stun’n geiht nah Stunnen
Den sülwigen Schritt
Un maakt mi nich apen
Un nimmt mi nich mit.
Ach, hew ik nich hofft denn
Un hew ik nich luurt
Un liesing man süfzt:
Ik möt furt, ik möt furt!
Doch nu ward ’t tau dull mi,
Nu packt mi dat an,
Möt bögen ore breken,
Ik riet wat ik kann.
Ut Ost un ut Westen
Ut Süd un ut Nurd
blöst ’t luuder un luuder:
Ik möt furt, ik möt furt!
Leew Gott in den Hewen,
O, hür mi dit mal!
Hest Du denn keen Mitleed
Mit so veele Qual?
Du kannst jo doch Allens,
Maak apen mien Puurt,
O, help doch na Huus mi!
Ik möt furt, ik möt furt!