Och, as ick’n Kind weer, wo glücklich weer’ck do!
Da seet ick in Blomhof un bun mi en Strus,
Un baben bu Hardbar en Nest sik op’t Huus.
Un da löpt de Bäk noch, un da geit de Möhl,
Un da is de Platz, wo ick Hinkelputt späl.
Un Abends von’t Spälen reep Moder mi ’rin,
In’t Bett muß ick bäden, un gliek sleep ick in.
Un nu bin ick ok ohlt worn, un grau sind mien Haar,
Un wenn ick torüch seh, ist Hart mi so swar.
Da baben wahnt Hardbar noch jümmer op’t Dack,
Un ick hef herumswarmt, hef Dack nich un Fack.
Mien Hart is voll Unruh, mien Leben voll Sün,
Fremd stah ick an Tuun hier, un nims rept mi in.
De Hunnen de bellt na den schäbigen Mann,
Keen Nahber seggt fründlich: god’n Abend, Jehann!
Wo is mi so eensam un trurig to Mood!
Ick wull dak’n Kind weer! ick wull ick weer dod!