Ik seet je ganz tofrȩdn in Düstern
Un hör min braten Appeln grüstern
– Dat mag ik geern –
Un wull mi ȩbn en Pip anpüstern
Un spikeleern.
Ik weet ni, seeg ik Em sodenni,
So ward mi op en Art elenni,
Mi kamt, ik mark ni rech wodenni,
De Rimelsch op,
Un brummt mi, as de Im, lebenni
Herum in Kopp.
Dat treckt mi rein mit Macht na’t Finster,
As weert wat rechts, wat buten glinster,
Un dreiht mi denn en Barg Gespinster
Værn Ogen rund –
Ik kenn ni »heure« oder »winster«,
Ik dwattsche Hund.
Ik weet wul, dat He Allns ant Band hett,
Wat phantaseert un keen Verstand hett,
As Rimers, oder wat en Brand hett
Bi’n Hochtid krȩgn,
Doch dacht ik nich, dat He de Hand sett
Ann plattdütsch Brȩgn.
Wi sünd je ganz un gar vernünfti,
Un mank de Rimsmȩd nich mal zünfti,
Ok hebbt wi jümmer unvernünfti
Vȩl Klei to knȩdn;
So bȩ ik, lat He mi inskünfti
Man ganz tofrȩdn.
He lurt vun mi wul op sin Kringel?
He meent, Em hört sin Deel Geklingel
Vun jede Nachtigal und Singel -
trütjen, wat rimt,
Un denkt, man sleiten ut den Swingel,
Wenn manʼt versümt.
Ik heff man hört, dat He dat geern süht,
Un Em dat smödi umme Neern tüht,
Wenn man nothdrefti inne Feern süht
Na Sin Gesich –
Un denn Een fleit, as op en Scheerntüt,
Recht barmhartig.
Uns feilt darto man ganz de Snawel,
Wi seggt en Keesmess to en Sawel,
Un Fork un Gaffel to en Gawel,
Wi sünd wat drulli,
Wi sünd warafti ni cumpawel
Un gar to knulli.
He treckt je doch dat ganze Land um,
Un slȩpt dat Weltmeer oppen Strand rum,
He kriggt op Hochdütsch sacht sin Quantum
Vun blödige Thran;
Wi hebbt umt Hart en mischen Band rum,
Mit Pukers beslan.
Vertreck He sik man ut de Marsch rut,
Un nȩhm He man en anner Marschrout,
Dat nimt sik plattdütsch gar to narrsch ut,
Dat Maanschinfewer:
Wi seggt uns Menung grad un barsch rut,
Frisch vunne Lȩwer.
He schint uns gar to bleek un swȩweli,
Wi sünd ton Snuckern gar to knȩweli,
Bi Hartenssmarten gar ni hȩweli,
Vun Art wat bari,
As Neocorus* sin Landslüd „wrȩweli
Un drehari".
He hört ok, wenn ik Em Eens singn dȩ,
Wa weni dat na’n Swölapp klingn dȩ,
Dat war, je höger ik mi swingn dȩ,
Man jümmer græwer,
As wenn en Buck int Spanntau springn dȩ
Koppheister æwer.
So lat He mi min Appeln grüstern,
Un ruhi simeleern in Düstern,
Un mi min Pip un Für anpüstern
Un bræsi smöken,
Un mak He mi ni warm un lüstern,
Dat Glück to söken.
----------------------
* Neocorus (von Dahlmann I, 223) sagt von den Büsumern, seinen Pfarrkindern: »Se hebben alle Tid en wręweli, modwillich, stridbar Volk gewesen. Willen ok etliche, dat se daher den Namen hebben, dat se de Bösen sin genömet worden.«.
„An de Maan“ schrieb Klaus Groth im Oktober / November 1851 und ist seit der ersten Auflage (1852) im „Quickborn“ enthalten.
Abdruck nach: Klaus Groth: Quickborn. Volksleben in plattdeutschen Gedichten ditmarscher Mundart. 6. vermehrte und verbesserte Auflage. 1856. Seite 28 - 30. Fußnote ist im Quickborn enthalten.
Abdruck nach: Klaus Groth: Quickborn. Volksleben in plattdeutschen Gedichten ditmarscher Mundart. 6. vermehrte und verbesserte Auflage. 1856. Seite 28 - 30. Fußnote ist im Quickborn enthalten.