Mi in de Sünn to rekeln,
Dat sünd mien besten Töög;
Un mang de Blööm to dangeln
Un op ’n Knüll to rangeln,
Dat is mien gröttste Höög.
In ’n Krattbusch mang de Böken
In Schadden liggen un smöken,
Dat is mien Huusbedrief;
Un lingelang bi ’n Quellborn
To druseln ünner ’n Slöhdoorn,
Dat quickt mi Seel un Lief.
Wo nett dat Woter risselt,
Wo sacht de Blöder pisselt,
Wo rückt dat Holt so gröön!
De Droßel fleut so nüüdlich,
Ik reck mi so gemöötlich:
Wo is dat wunnerschöön!
Un ward mi op ’e Duer
Dat Utrohen gor to suer,
Un geiht de Sünn to Beer:
So stopp ik noch en Brösel
Un schumpel no mien Kösel
Un denn - na denn nich mehr.