As leeg se deep in Droom,
Man höört nich wenen noch lachen,
Se ’s liesen as en Boom.
Se snackt man mang de Bläder,
As snack en Kind in Sloop.
Dat sünd de Wegenleder
Vör Köh un stille Schoop.
Nu liggt dat Dörp in Dunkeln
Un Nevel hangt dorvör.
Man höört man eben munkeln,
As keem ’t vun Minschen her.
Man höört dat Veeh in ’t Grosen,
Un allens is in Freed,
Sogar en schüchtern Hosen
Sleep mi vör de Fööt.
Dat ’s wull de Himmelsfreden
Ohn Larm un Striet un Spott,
Dat is en Tiet to ’n Beden -
Höör mi, du frome Gott!
[Nordniederdeutsch (Hamburg): Standardisierte Schreibung gemäß Regelwerk Sass, angelehnt an das Plattdeutsch Hamburgs, der Elbmarschen und Dithmarschens.]