As gungst du langs en böken Bahl,
Dat Woter schülpert in ’e Graft,
De Grasnarv bevert op un af;
Dat geiht hendool, dat geiht tohööchd
So liesen as en Kinnerweeg.
Dat Moor is bruun, de Heid is bruun,
Dat Wullgras schient so witt as Duun,
So week as Sied, so rein as Snee:
Den Hoodboor reckt dat bet an ’e Knee.
Hier hüppt de Pogg in ’t Reet henlang,
Un singt uns ovends sien Gesang;
De Voss de bruut, de Wachtel röppt,
De ganze Welt is still un slöppt.
Du höörst dien Schritt nich, wenn du geihst,
Du höörst de Rüschen, wenn du steihst,
Dat leevt un weevt in ’t ganze Feld,
As weer bi Nacht en anner Welt.
Denn ward dat Moor so witt un groot,
Denn ward de Minsch so lütt to Moot:
Wull weet, wo lang he dör de Heid
Noch frisch un kräftig geiht!
[Standardisierte Schreibung gemäß Regelwerk Sass, angelehnt an das Plattdeutsch Hamburgs, der Elbmarschen und Dithmarschens.]