Wo he springt un dreiht!
Sien Haar is so pluustig,
Sien Boort is so duustig,
Beten Kliester op de Backen
Un ’n Spitzboov in ’n Nacken,
Flüggt rum mang den Mehlstuff,
Kriedewitt as en Duuv.
Sünnavends mit mien Achtendeel
Koom ik rop na Möhl.
Denn geiht se un klappert,
Denn steiht he un plappert:
Wo is he bepudert!
Wo spooßt he un sludert!
Un wenn ’k em den Schilling geev,
Wo kiekt he verleevt!
Aver keem he mi to neeg,
Sett ik em torecht!
Wo wull ik em pulen!
Wo wull ik em ulen!
Ik klopp em de Jack ut!
As stööv ik en Sack ut:
Sunst kunn’ je all Lüüd sehn,
To Möhl weer ik ween.
[Nordniederdeutsch (Hamburg): Standardisierte Schreibung gemäß Regelwerk Sass, angelehnt an das Plattdeutsch Hamburgs, der Elbmarschen und Dithmarschens.]