Se summt ut wider Feern un mank de Im,
De æwert Feld hin drivt vun Blöt to Blöt.
Denn klætert wücke Wagens langs den Weg:
De Pȩr sünd nich to sehn int lange Korn,
Man blot de Köpp, un Minschen achterhȩr,
As wenn se sȩgeln op en See vun Weten.
So jagt se een na’t anner wit værbi,
De Schall un Schin vertreckt sik jümmer wider,
Un Allns is wedder still as inne Kark.
Dar sitt en Mäden köhli inne Dörnsch,
Se ’s ganz alleen, in vullen Sünndagsstaat.
Se sitt un neiht, se kikt ni op un um,
Un ökern geit de Arm ȩr op un dal.
Denn knastert jedesmal dat witte Linn’,
As reet se ’t mit de dralle Arm entwei.
Se is ok gar ni bu’t vær Scheer un Natel,
De Schullern quellt, as wull de Sammtjack bassen,
De ȩr as gaten op de Hüften fallt,
Un dær de Backen schint de Lȩbenslust
Un glänzt ȩr ut de düsterbrune Haar.
Se ’s ok al satt, se læhnt sik æwern Arm
Un kikt dært Finster langs dat gröne Korn
Un langs de groten gȩlen Rappsaatkoppeln
Int wide Feld, wo noch en Wagen glinstert,
Un wo de Luft sik spegelt as dat Haf
Un Hüs’ un Böm sik weegt as inne Wellen.
Man hört keen Starbenslud as blot de Wanduhr.
Dat slöppt int Hus un buten slöppt dat Feld.
Blot wenn in Drom en Höhnerküken stȩhnt,
De op de grote Dȩl to Middag slapt,
So horkt de Kater oppen Læhnstohl op,
Un Müppe reckt sik, un de Hushahn buten
Fragt lud wat dat bedü’, de Kunsche kullert,
Un ut dat Hunnhus kikt en rugen Kopp:
Doch hebbt se sik mal reckt un all mal japt,
So sackt se wedder ruhi dal to slapen.
Dar sünd keen Ogen apen as de twee.
Doch kikt de ok herut as wenn se drömn
Un wat betrachten inne blaue Luch –
Vellich Gedanken, de int Wide dämmert,
As man wul hett: dat Hart treckt achterna,
De ganze Seel is op en grote Reis’
Un swȩvt umhȩr un lett een möd torügg.
So sackt dat Mäden in sik sülbn tohopen,
Dat Kinn in Hand, un stütt de witten Arms,
Un an de brunen Flechten spȩlt de Fingern. –
Mit eenmal fangt