Ok knarrt un jankt un klappt se as do.
Dar gung’n de mi leef weern ut un in:
De Fru, de Kinner, Verwandte un Frünn.
Wa oft, wenn se klapp, dat ik dacht: Wat nu?
So keem en Gesicht, dat ik reep: Dat büst du!
In ’n Sünnschin weer ’t, Sünnschin op de Böm
Sünnschin opt Gesicht, opt Gras un de Blöm,
Sünnschin int Hart so keem’t in de Port,
So gung ’t in un ut, Dag an Dag, jümmer fort.
Dar keem wul Rȩgen un Snee mit mank,
Dat weih, dat de Port in de Angeln jank,
Dat baller un klapp, ik reep al binn:
Süh dar! Wa schön! Kum man in! Kum rin!
Allmählich keem ’t - do gung een ut de Port,
Darhin gung de Weg, un nu weer Se fort.
Ja, rut weer se kam’, torügg keem se nich,
Un mi - mi leepen de Thran’n vunt Gesicht.
De Sünn schien wedder, de Blöm, de blöhn,
De Summer weer dar, un de Böm warn grön,
Ik hör de Port, wa se klappt un knarrt
De Sünnschin kumt mi nich wedder int Hart
Denn weer ’t en Anner - ok he gung fort,
Hoch weer he wussen hier achter de Port.
Dat Nest ward to lütt, de Vagel ward flügg,
He geit in de Welt, he winkt noch torügg:
Ade! Ade!
Un de Port de knarrt,
Un ik sitt dar mit min eensam Hart.
So ward se still un stiller min Port,
All wat mi leef geit rut un blift fort.
Bekannte to vȩl, jümmer weniger Frünn,
Un endlich bliv ik alleen hier binn.
Un wenn de Port toletzt mal knarrt,
Denn is ’t, wenn man mi rutdrȩgen ward.
Un denn vær en Annern geit se as nu,
Un he röppt to en Anner, wenn se geit: Dat büst du!
Un de hier plant hett un sett de Port,
Em drogen se rut an en stillen Ort.