Lieder: Klaus Groth
Schreibung:
Original (1856) 〉〉
Original (1856) mit Übersetzung 〉〉
normiert
Mien Jehann
Do weer de Welt so groot!
Wi seten op den Steen, Jehann,
Weest noch? bi Navers Soot.
An Heven seil de stille Moond,
Wi sehen, wo he leep
Un snacken, wo de Himmel hooch
Un wo de Soot wull deep.
Weest noch, wo still dat weer, Jehann?
Door röhr keen Blatt an Boom.
So is dat nu nich mehr, Jehann,
As hööchstens noch in Droom.
Och nee, wenn do de Scheper sung,
Alleen, in ’t wiede Feld:
Nich wohr, Jehann? dat weer en Toon!
De eenzige op de Welt.
Mitünner in de Schummertiet
Denn ward mi so to Moot,
Denn löppt mi `t langs den Rüch so hitt,
As domools bi den Soot.
Denn dreih ik mi so hastig üm,
As weer ik nich alleen:
Doch allens, wat ik finn, Jehann,
Dat is — ik stoh un ween.
normiert: nach Regelwerk SASS, angelehnt an das Plattdeutsch von Hamburg, der Elbmarschen und Dithmarschens