un har bi Rägen, Nacht un Wind
sik in ein düüstern Holt verluren.
As wüsst sei nich, wohen un her,
as keem ein Grugen œwer ehr.
Un as de beiden Afscheid nåhmen,
dunn sackt sei still in sik tausåmen:
Ach, wenn s’ doch läd’
An siene Städ! –
Mariken sitt, un swer Gedanken,
de trecken ehr dörch Hart un Sinn.
Wat sei ok bädt, sei will’n nich wanken.
Ach, wer de Taukunft weiten künn!
In ehr is so ein wild Gewäuhl,
dat drängt sik düüster dörch ehr Hart,
un klor is blot dat ein Gefäuhl:
dat grötter Unglück kåmen ward.
Jehann sitt dål, åhn wat tau seggen,
un deit ehr Hand in siene leggen.
Hei denkt mit Freuden d’rœwer nå:
Sei kœn’n nu nå Amerika.
Denn letzten Riegel vör sien Glück,
denn schöf nu jüst de Dod taurüch.
Doch as hei s’ dormit trösten will
un tau ehr von de Taukunft rädt,
wo herrlich dat woll warden süll,
dunn gütt ehr ’t frostig dörch de Ader,
as wür dat Hart tausåmen snert.
As wier ’t ne Sünn’ an ehren Vadder,
as wier ’t ne Sünn’ in ehre Låch,
in niege Hoffnung fuurt tau läwen.
As wier ’t ne Sünn’, an bäd’re Dåch,
an Freud un Glück noch mål tau glöwen.