För wen? För wen? – Du Hund, för di!
Oh, still doch, Hart! Man ümmer jüh!“

ERZÄHLER
Sien Grull, de stiecht un wasst un grimmt em dörch dat Hart un dörch dat Hirn.

HERR
(tritt mit Daniel aus dem Stall)
„Dat Jehann Schütt furts tau mi kümmt.
De Knechts, de sall’n de Pier upschirrn!“

DANIEL
„De Jehann Schütt, de is nich dor,
de is tau Brandt sien Gräffnis gåhn.“

HERR
„Wo is de Hund, de Rackewohr!
Dor sall ein Dunner ’rinne slåhn!
(sieht Johann) Hierher, Hallunk! Wat föllt di in?
Hallunk! Hierher! Wo willst du hen?“

JEHANN
„Ik weit, ik weit, wi sünd de Slåwen,
Sei sünd de Herr, wi sünd dat Schund.
Denn ollen Mann so tau begråwen,
nich as ein Christ, nee, as ein Hund!
Denn Dokter nich mål hålen låten!
Jå, wenn w’ so Mähren wäsen deden!“

HERR
„Hallunk! So ’n Antwuurt giffst Du mi?“