Herr Gott, Herr Gott! Wo sall dit enn’n?
O, Herr, oh, låt mi denn Verstand!
Wi ståhn jå all in Diene Hand,
wi ståhn jå all in Dienen Råt;
doch so ein Dod un so ’ne Dåt!
Du weitst, oh Herr, hei was nich slicht,
oh, gåh mit em nich in ’t Gericht,
Stråf nich tau hart, wat hei verbråken!
Ik was mål jüst, as hei gesinnt –“

ERZÄHLER
Un ’t schüdd’t em dörch de ollen Knåken –

DANIEL
„Mit mi har ’t jüst so warden künnt!“

ERZÄHLER
Hei höllt de Hänn’ vör dat Gesicht
un föllt taurüch up einen Stein.
Hei kann dat Unglück nich anseihn,
dat œwer em tausåmen slöcht
un sackt dor swack in sik tauhopen.