ERZÄHLER
Un einmål reep ’t ok gor tau säut
un Daniel was nich gliek tau Städ.
De Möllerfru löppt hen un her
un fröcht de Lüd, wat keiner weit, wo woll Mariken wäsen künn. –
Oll Daniel kümmt von ’t Feld herin,
un as hei hüürt, wovon de Räd,
dunn secht hei still: „Ik weit ehr Städ.“
Geiht nå denn ollen Flederbom
un nå dat Schülp an ’n Wåtersom,
wiest mank de Wåterlilgen ’rin:
›Dor ward s’ woll sien,
dor licht sei unnen.‹ –
Dor heww’n s’ denn ok Mariken funnen.