DANIEL
„Jå, leiwer Gott! Du büst Jehann!
Ach Gott, Jehann, hier ’s väl passiert.“

JEHANN
„Jå, jå! Woll väl! – Marik ... – Wo wier ’t?“

ERZÄHLER
De Oll wiest in dat Wåter ’rin:

DANIEL
„Hier is dat Flach, wo ik sei fünn.
Un Du, Du weitst?“

JEHANN
„Ik weit, ik weit!“

ERZÄHLER
Un ruckt tau Hööcht un drückt denn Haut
sik deiper in ’t Gesicht un steiht
un kiekt herinner in de Flaut –
lang, lang, as fünn hei gor kein Enn’.
De Oll sitt still un folcht de Hänn’
un fröcht tauletzt:

DANIEL
„Wer hett Di ’t secht?“

JEHANN
„Wer mi dat secht? Wer mi ’t vertellt?
Glööfst Du, wat ’rup taum Häwen schricht,
dat dat blot flustert dörch de Welt?
Glööfst Du, oll Mann, so ’n Daun, dat