Nu lappert un lickt he, wu jichtens he kann,
An jere verrustet oll Wapen sick an;
Nu ritt mit de Junkes un fürt he to Strirʼ, -
Man Schaplüs’ de hett he noch ünne sin Sir.

To Landdag doa lürrt he nu mit an den Strang,
Doch is he nich Klöppel, nich Klock un nich Klang;
De Oll was so klok, un de Jung is sonn Ap, –
De Vare was Schepe, de Saen is en Schap.