Prr! sär dunn Doen. De Pir de stünnen,
De Wag de höll, un Stoffe schoew
Sin Hot sick vun sin Snut na hinnen
Un richt sick up un harkt un schnoew
Un hickupt irst sin Görgel kloar sick,
As ob de Frag he woll vestünn,
Man up de Antwurt nich so drar sick
Un uppe Ster bisinnen künn.

- Je, Herr Propoß, je -, sär dunn Stoffe,
Je, wat ick seggt heww, dat heww ’k seggt!
Ick mag ken Warmbir un ken Koffe,
Un Melkgrütt is mi goa nich recht;
De Brannwin is ’n grotes Aewel,
Dat ’s woar un dat is goa ken Frag. -
Man Wate mag ’k nich in min Stewel,
Un unnor nem ick ’t in de Mag.

Un doabi bliw ick, wat ick seggt hew,
Un to min Wür sta ’k as ’n Mann:
Don kann ’k, ick wet woll, wat ick Recht hew,
Un Gott wet, wat ick ’t laten kann!
He hett man nich de rechte Kenntniß,
Herr Paste, as ick nu woll se, –
Dat is ’n rennlich Uenveständniß,
Un annes as ick ment dat He.