De Kronen trecken hoch doa aewe ’n Se.
Klamm hängt dat Low un matt an Telg un Twig;
De hel oll Wold steit irnst un stumm un still,
So still un trurig doa un in sick kirt
As en, up den mit ens dat Unglück kem,
Un de nu noch sick nich to faten wet.
De Sük is braken in sin hoges Hus;
Sin Kinne fallen voer em en bi en
Un ligg’ nu stiw, veschrümpt as Liken doa,
de unnor un vull Elenn storben sünd.
Un wu sonn arm lütt Blatt noch groen sick höllt,
Dat söcht so ängstlich na de Sünn, as wenn ’t
veklagen wull de boes’ oll Nacht bi er,
Rurip un Frost un Hagel, Storm un Wind,
De em so nürig na de Görgel fat,
As hungrig Wülf dat Aulamm in de Hörd.

De Kronen trecken hoch doa aewe ’n Se.
De Grund de dampt, un de grag Dak de stiggt
Hochup un treckt doa aewe ’n Hellbarg hen,
As wir en Dörp doa achte aw wu brennt
Un swelt nu noch un rokt in Schott un Asch.
So matt un blek un aewenächtig süt
De Sünn up all de Starbensangst voer er,
As künn s’ dat Elenn goa nich aw mit sen,
As ob de lüttst Grashalm, dat lüttst lütt Blatt,
Dat doa to Enn nu geit, so led er der,
As wir ’t ’n Kind, dat noch nich spreken kann
Un all sin Led man mit de Ogen klagt.
De Sünn süt in den Dot bidroewt as en,