Min arm oll lütt Dannboemeken,
Un is doa goa ken Gnar?
Büst noch jo jung un smuck un schön,
So oarig büst du antosen,
So drall un stur, so frisch un groen, –
Wu schar üm di, wu schar! –

Dunn knarrt un gnurrscht un quikt de Sne;
Dunn kem de Holtwoar gan –
Sin Watestewel hoch an ’t Kne,
Sin dicken Flausch vun Kordure,
Sin Voßklott aewe ’t Ur harr he
All will un woll andan.

Grar lanke Schnes doa kem he her
Na den lütt Dannenbom,
As ob he den sick soeken der,
Un tröck sinʼn Knickfang ute Scher
Un boegt halfwegs sick dal un sner
Den Bom aw Span un Spon.

Awschürr he ute Kron em flink
Den Sne un Rurip dunn,
Upboer he sick dat smuck lütt Ding
Un lacht sick still vegnoegt un füng
Voer sick to fleuten an un güng
Dwaß dörch dat Holt doavun.