de hüng von Sünndach her noch an den Riegel,
un langt sien Handstock her sik ut ’e Eck –
åhn den ded buten he dat nie un nie nich.
Hen löp he nå sien Rapp, un as he ankeem,
dor stünn dat Wäder gråd em œwer ’n Kopp.
Ran suust dat œwer ’n See, as wenn de Düwel
vörbi ’ne Kirch jåcht ’s Åbends vör Korfriedach
un |de grot Bädklock gråd den Festdach inlüddt.
Brun wür dunn Buller, as sonn Gosbeer ward,
wenn Gallen dor is. Dree grot Hågelschlåten,
as Walnœt grot, de schlögen vör em dål.
flink böhrt sien Handstock Buller up un drauht,
as wull dat Wäder up ’e Städ he pannen,
un schreech: »Ik sech, wo du di ’t ünnersteihst,
so schall di fuurts dat helle Dunnerwäder!
Süh, Krischan Buller bün ’k un mach sonn Spåß nich!
Ik weet nich, wo ik denn to bün kumpåbel!« –
Hen œwerst güng de Hågel œwer ’n Rapp,
gråd as sonn steenern grot Schosseewalz geiht;
dål güng de Rapp, as wür he inner stampt,
as har ’n sik dor an teihn Schwadron Husoren
rund üm sik sülfst teihnmål herüm eens schwenkt
un vör em schlööch dat Wäder in de Bök,
dat Spön un Spletter üm sien Kopp em stöben.
Oll Buller œwerst schreech:»Man nich so hastig!
Een sprääkt een Wuurt sacht för sien Eegendom!
Dat is een schlichten Kierl, de dat nich deit
un de sik all so unbesehens hennimmt,
de is nich wiert, dat he wat hett un kricht!«
Un as de Storm em dunn sien Hot von ’n Kopp reet,