Twee forsche Sœhns har hatt he,
de müssten mit in ’t Feld,
mit vörwarts as Soldåten
nå Schleswig un de Belt;
de höll’n beid dunn bråv sik
un würrn dor beid Serschant; –
dat dröp so schwor den Ollen,
as all beid nåst se fölen
dor vör de Düppelsch Schant.

De oll Mann is uns Köster,
de Oll mit schlohwitt Hor;
in de Gemeen is wäst he
nu œwer sösstig Johr.
He beiert nå de oll Wies noch,
singt nå de oll Wies vör;
de lütten Gören spälen di:
„Wo wåhnt Fru Ros? Kort achter mi!”
an’n leefsten vör sien Dör.

Un nåst denn späl se Gloribo
un Klumpsack, de geiht rund, –
denn kiekt de oll Mann ümmer to
un hœgt sik sik as sonn Kind.
Sien Hart vergett denn all sien Weh
un is nich länger krank,
as spälten Wilhelm noch un Hans
von Bom to Bom un Kringelkranz
dor lustig midden mank.