De oll Mann is uns Köster,
de Oll mit schlohwitt Hor;
in de Gemeen is wäst he
nu œwer sösstig Johr.
De Bädklock stött, de Bädklock stött,
nu kümmt he gliek herut
dor ut den Torm sien Klockenpuurt;
still mank de Graffsteen geiht he fuurt,
wo duknackt süht hei ut!

Dor an de Muer dor ünnen
dor ståhn twee schmuck lütt Böm,
twee stur teihnjohrig Linnen –
un mank se licht een Steen.
Dor sett de oll Mann dål sik;
de Tiet, de nu vergåhn,
kümmt wedder denn; denn bringt de Dod
in sien oll Hart sien bitter Not
un in sien Ooch een Trån.