Ik lang dor rin, man aftolangen,
was he nich, wat ik langt un greep;
wat was dorbi recht antofangen,
de seet to fast un väl to deep.
Dor möt sik doch ’n Middel finnen –
du kannst dor so doch von nich gåhn!
so denk ik dunn, un dat Besinnen
dat hülp mi, as dat oft all dån.

Inföl mi gliek mien Schrubenkrätzer,
de ünnen an mien Lådstock sitt;
sonn Schruf höllt fast, licht los nich lett se, –
dat was keen Fråch, dor güng dat mit.
Af måkt ik dunn den heeden Loppen,
de üm den Kratzer rümmer seet,
un hål mi Lampen as sonn Proppen,
de drang wat ut ’e Buddel geiht.«

»Na«, äd dunn Köster Hübenbecker,
den Förster seet toneechst he gråd,
»Ehr Wuurt in Ihren, man Stöcker,
Herr Förster, dat is mi denn doch gor–«
»Vergäten Se Ehr Räd nich, Köster!«
föl Förster Knoop em flink in ’t Wuurt,
wi kåm’ jo süss noch von dat Beste,
de Höhner af, wenn lang dat duurt!