Jå, von de Höhner wull ik seggen...
as ik nåst nå de Häkers will,
seh ik Schassür den Kopp antrecken,
un as sonn Muer so steiht he still.
Burr! burr! Hen vör mi güng de Vågel,
dat hee Volk – föfteihn – Seel!
Ik måk uk Füer, man Dunnerhågel!
keen |eenzig Hohn, keen Fedder föl.

Ih, sech ik, büst du denn behext hüt,
hest du an sonn oll Wief di schüert,
dat du dien Kuurn to Siet di steckst hüt
un di so bannig dat mallüürt?
Ik gåh dunn wieder nå de Koppel
un kiek noch nå de Höhner mål, –
dor, richtig! achter up ’e Stoppel
dicht bi de Häkers fölen s’ dål.

Toʼt Laden nehm ’k mi gor de Tiet nich;
wi beid ehr nå, Schassür un ik, -
dat was bet nå de Stoppel wiet nich,
wo dat föllt, dor höllt sonn Hohn ok sik.
Schassür de füng gliek an to spören,
un as nå dat Pulwermåt ik griep,
seh ’k all den Hund den Kopp upbören –
dor stünn he vör een Hœkerkiep.