Ih, denk ick, is de Hund besäten?
Wat hett he dor? ... Wat is em nu?
Ik ståh un kiek un töf noch ’n bäten,
man he steiht fast up Trojedus;
förwohr, he har de Höhner dråpen...
De Höhner, rök de oll Töl,
de wieren nå de Kiep rin kråpen,
all sössteihn Höhner, meiner Seel!

Schassür de günst, gråd as sonn Teckel
vör dat Vosslock, wo de Voss in sitt.
Ik schlå´ fix to de Kiep ehr Deckel;
wat, sech ik, deist du nu dormit?
Ik will to Hus all mit se stüern,
man as ik neger mi besünn,
wull ik dat gliek eens utprobieren,
wat ik nich recht mihr dräpen künn.

Ik mök de Kiep dunn åpen ’n bäten,
dat een to Tiet man ruter künn,
un, as ik mit ’n Steen| anschmeten,
dor burrt de Vågel enkelt hen.
Burr! flööch dat, burr!... knick! knack! so schöt ik -
ik wüsst jo, dat mien Ooch nich drööch, -
bet all de Höhner to mien Föt ik,
keen dree Minut nehm dat – liggen seech.«