Schnack du so klok as du machst un wist,
de Såk steht nich so schlimm;
gåh du man hen, wo du herkåm’ büst,
du schnackst mi doch nich rüm!« –
Dor schweech he still un säd keen Wuurt,
still har he ’t an sik nåhm’
un tröck œwer dat grot Wåter fuurt
un is nich wedder kåm’.

Mariek, de wüsst woll wat se wüsst,
hell scheen un heet ehr Sünn;
se küsst ehr’n Schatz un stråkt un küsst,
so väl se mücht un künn.
Un as dat Frühjohr keem dunn ran
un dat Sommer worn wier, –
dunn geef s’ em all, wat een gäben kann,
mihr as ehr Hart, väl mihr.

un as se em har gäben all,
un de Schwœlk ruter keek ut ’t Nest,
dor har he nooch, un Knall un Fall
is up un fuurt he wäst.
Ehr Finster, dat stünn up männig Nacht,
ehr wür so weh, so weh. –
De Wind, de stött dor rinner sacht,
man wän nich keem, wier he.