Un Hus un Hoff is all recht got,
dat geiht so wiet, as dat geiht –
doch sööch noch keen an de Hungerpot,
de wat don kann un wat deit.
Mien Hor, dat ’s gäl un mien Fuust, de ’s groff
un ik heff, wat een hebben möt,
de flinkste Hand up ’n ganzen Hoff
un ’n still un tru Geblöt.

Ik weet woll, wän di dien Kopp verdreiht,
de kricht di noch heel in de Schnär!
Wenn dien Sünn hüt noch so grell schienen deit,
dien Storm kümmt morrn achterher.
He kricht di, he is dor an nåh dån,
wat büst du blind un dull!
He is all ’n half Stiech Dierns någåhn
un måkt sacht dat Stiech noch vull!«

»Gåh du man hen, wo du henhür’n deist,
ik weet woll, wat ik weet;
mien Schatz, den mach ik aller-allermeist,
un dat ’s gliek got, wo hei heet.
De kricht tokåm’ Johr sien Vadder sien Städ,
wenn de Schwœlk ut ’t Nest ruter kickt,
de kümmt von de Soldåten her
un weet woll, wat sik schickt.