De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See.
De Metten flücht un spinnt de Stoppel in;
so witt is dor dat Feld von, as wier ’t Riep
un Frost un Schnee. Dat blänkert in de Sünn,
gråd as witt Sied deit an ’e Dodenkron,
de ünner Glas an de Churpieler hängt
dicht bi de Örgel, wenn de Sünn se dröppt
dwass dörch dat Altorfinster Sünndach morrns.
Krank licht de Ierd dor as ’ne schön jung Fru,
de se to Bett hemm’ bröcht, as ehr Stunn’ keem,
un de dat Melkfeewer œwerståhn nich kann,
tosåm dorœwer breckt un starben möt
un selig, still un gottgefällig starft:
Se weet, ehr Kind dat œwerlääft ehr doch,
Dat licht vull Läben in sien Bünneln dor,
as in ’e warme Weech, in Fack un Timmer.