De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See.
Klamm hängt dat Lof un matt an Telch un Twiech;
de heel oll Woold steiht iernst un stumm un still,
so still un trurig dor un in sik kehrt
as een, up den mit eens dat Unglück keem,
un de nu noch sik nich to fåten weet.
De Sük is bråken in sien hoges Hus;
sien Kinner fallen vör em een bi een
un ligg’ nu stief, verschrümpt as Lieken dor,
de unnod un vull Älend storben sünd.
un wo sonn arm lütt Blatt noch grön sik höllt,
dat söcht so ängstlich nå de Sünn, as wenn ’t
verklågen wull de bös’ oll Nacht bi ehr,
Ruuchriep un Frost un Hågel, Storm un Wind,
de em so nürig nå de Görgel föten,
as hungrig Wülf dat Aulamm in de Hörd.

De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See.
De Grund, de dampt un de gråch Dåk, de sticht
hochup un treckt dor œwer ’n Hellbarg hen,
as wier een Dörp dor achter af wo brennt
un schwält nu noch un rookt in Schott un Asch.
So matt un bleek un œwernächtigt süht
de Sünn up all de Starbensangst vör ehr,
as künn se dat Älend gor nich af mit sehn,
as ob de lüttst Grashalm, dat lüttst lütt Blatt,
dat dor to Enn nu geiht, so leed ehr ded,
as wier ’t ’n Kind, dat noch nich spräken kann
un all sien Leed man mit de Ogen klåcht.
De Sünn süht in den Dod bedrööft, as een,