Dor prügeln de Möllergesellen
dor båben all wedder sik af;
nu will ik di mål wat vertellen,
un sünd dat ok man olle Kamellen
un dösch ik man leddiges Kaff.

De Winter – de Winter, de kümmt nu,
un wenn vör dien Döns he nu sitt,
dat pickelsteenkolt is dor buten,
denn kriegen witt Blömer de Ruten,
witt Blömer as Lilgen so witt.

Un schient denn de Vullmånd dor achter,
denn blänkern de Ruten so blank
in richtige Eddelsteenpracht se,
denn blitzen so hell in de Nacht se,
as wieren rod’ Rosen dormank.