Un bullert denn lustig dien Åben,
is warm dat, wo dull dat ok friert,
rundüm di un ünnen un båben,
un wüsst denn den Winter nich låben,
denn büst du sonn Winter nich wiert.

Dor prügeln de Möllergesellen
dor båben all wedder sik af;
nu möt ik di noch wat vertellen,
un sünd dat ok man olle Kamellen
un dösch ik man leddiges Kaff.

Dien Winter – dien Winter, de kümmt nu.
kiek, wo up dien Schullern he sitt!
As wierst du ’n richtigen Möller,
so hett all instöwt di dat Öller,
so witt büst, allœwer so witt.

de Frost, de hett schnurrig väl Blömer
di målt üm dien Ogen un Mund;
’ne kåkelsnåksche Oort Bläder
hett teekent dat rusig oll Wäder
gråd œwer dien Brånen di rund.

De Blomen, de sehn all so duff ut,
un säd ik: schmuck låten se di,
un wat as ’n Struz se utseegen,
denn müsst as ’n Spitzbof ik leegen,
un denn wier keen wohr Wuurt dorbi.