Süh, neger sünd ʼt dreehunnert Johr,
dor hadd wi gråd sonn Küll;
ik weet, dunn stünnst du noch nich dor;
dor was dat rein so kolt, förwohr! -
as ob de Woold mit Hut un Hor
up eens verfreesen süll.

Dat knallt, as wir dor grot Driefjågd,
de Forst dörch œwerall;
dat was ’ne gor to schlimme Nacht,
de Frost, de har sonn grausåm Macht,
de stiefsten Böm, ihr een dat dacht,
de basten mit sonn Knall.

Dunn stünn de heel Nuurdkant in Füer,
as seet dor de rot Håhn
hoch båben hoch up de oll Ier’,
as ob dat ut mit ehr nu wier,
as süll s’ de annern Stiern to Lihr
in Schimp un Schann vergåhn.

as nåst dat wedder Frühjohr wür,
dor was dat Älend grot;
von de oll Böm dor stünn de drüdd
in Bork un Bast as drööch as Schüdd,
verspåkt de Telgens, mör un schnirr,
un all dat Jungholt dot.«